(कथा)
२०७२ असोज २३
"ऊ मरिगए मान्दैन यार।"
- "इट्स ओके मित्र ! हिड जाऊँ।"
.............
साच्चै ! याद गर्न पनि कोहि न कोहि त चाहिन्छ।
"रीजेक्ट हान्या छैन हौ ! आवेदक आए पो रीजेक्ट हान्नु।"
यसैबिचमा मेरो आन्तरिक परीक्षा सुरु भो। त्यसकारण २०/२५ दिन भुमिगत नै भइयो। मोबाइल फेसबुक सब बन्द। २६ औं दिन फेसबुकमा म झुल्किएँ।
"You got three message from sabina ..." भनेर नोटिफिकेसन आयो। मैले नोटिफिकेसन बारमा क्लिक गर्दै म्यासेज हेरेँ।
"कता गायब भाको हौ ?
"के हो नबोल्ने ?"
"म्यासेज हेरेर पनि रीप्लाई नदेको हि ?"
"पैला सास त फेर्न दिनुस्, अनि रीप्लाइ फर्काउला।" मैले रेप्लाई फर्काएँ।
"एक्जाम कस्तो भो ?"
"एक्जाम 'एक्जाम' जस्तै भो।"
"ए हो ? म त दुई-जाम जस्तो पो भयो कि भन्ने ठानी रा !"
"ठान्दैमा हुन्छ। एक्जाम जस्तै भाको छ।"
"अरु के छ गोठाले महाराजको ? बताइबक्सइन्थ्यो कि ?"
"यो 'सियोस' भन्ने शब्द चै मसङ्ग सम्बाद गर्दा प्रयोग नगर्नु। सियोस भन्दा सियोले नै घोचेजस्तो लाग्छ।"
"झन भाउ दियो, झन रिसाउने ..... ।"
"भाउ तिनीहरुलाई दिनुस् जो भाउ माग्छन्।"
"मत्लब ?"
"तरकारी किन्न जादा तरकारी बेच्ने भैयालाई भाउ दिनु भनेको क्या। बिचरालाई सप्पैले "भैया यतिमा देऊ न" भन्दै उसको भाउ गिराइरा हुन्छन्।"
"तरकारी कुरा कसरी आयो यहाँ ?"
"आयो नि ! तपाईंको भान्सामा तरकारी सधैं आउदा हुने। आज कुरा कुरामा कुरा चल्दा तरकारीका कुरा आउन नहुने ? वाह .... क्या स्वार्थी छ यो दुनियाँ !"
"के हो आजको टपिक नै 'तरकारी' छ त। तरकारीको ब्यापार थाल्या हो कि क्या हो ?"
"पानीपुरीको ब्यापारमा त्यति पोसाएन। अनि साइकलमा तरकारी बेच्न थालेको।"
"लौ हेर ! पानीपुरीको बिज्नेस थालेर पनि छोड्दी सकेको ?"
"घाटाको बिज्नेसलाई पकडिरहने म कुनै 'फेविकोल' हुइनँ।"
"अनि कुनै दिन भेट भो भने पानीपुरी त खुवाउनु हुन्छ नि - आफैले बनाको ?"
"बिज्नेस छोडेपछि काम पनि छोडियो। साथिहरुलाई पानीपुरी बनाएर खुवाउदा पैसा आउँदैन।"
"पैसै मात्रै ठुलो हो जिन्दगीमा ? कति स्वार्थी हौ तपाइँ त ?"
"पैसा कमाउनकै लागि सबैले व्यापार गर्ने हो। पैसै कमाउनलाई अरुले नि पानीपुरी बेच्ने हुन्। धर्म कमाउन भनेर पानीपुरी बेच्ने मान्छे मैले आजसम्म भेट्या छैन।"
"हो हजुर हो। अनि तरकारीको बिज्नेस कस्तो चल्दै छ ?"
"खै ! यो पनि धेरै दिनसम्म टिक्ला जस्तो छैन।"
"अनि त्यसपछि कुन बिज्नेस थाल्ने ?"
"कवाडी; "कागुज बोतुल फलाम लेले" भन्ने बिज्नेस थाल्नु पर्ला। त्यसमा लगानी डुब्ने डर हुन्नँ।"
"हा हा हा .... किनकी त्यसमा लगानी नै छैन हैन त ? यो लाइन चै नभन्ने ?"
"सबै कुरा भनिदैनन्। कति कुरा त मान्छेले आफै बुझ्नुपर्छ- नभनिकनै।"
"लु त्यसो भए म गएँ।"
"कहाँ ?"
"सुत्न।"
"ए ए .....।"
गाडी फेरि रोक्कियो। बसको लाइट बल्यो। यसो घडी हेरेको एघार बजेको रहेछ। नाइट बसमा यात्रा गर्नु भनेकै उङ्ने, निदाउने अनि ब्युझिने, अल्छिको हाइ काढ्ने। फेरि उङ्ने निदाउने ......। यहि क्रमको पुनरावृत्ति नै रात्रीकालिन यात्राको विशेषता हो।
सायद खाना खुवाउन रोकेको हुनुपर्छ। म सिटबाट उठ्न के लागेको थिएँ छेउकी सिटवाली मेरो काधमा शीर ढल्काएर निदाइरहेकी। के गर्नु के नगर्नुको स्थिती भो। उसलाई निद्राबाट उठाउन यसो झक्झकाउनु पर्ने थ्यो, त्यत्ती गर्ने आट पनि आएन। धन्न ऊ त्यसको एकै क्षणमा ब्युझिई। मेरो काधमा उसको शीर ढल्किएका प्रती ऊ सजग भई। अनि "सरी" भन्दै बाहिर निस्किन खोजी। मैले बाटो छोडीदिएँ। यस पटक भने म पनि उ सङ्सङै ओर्लिए - बसबाट।
मुत्र बिसर्जनका हेतु ट्वाइलेटतिर प्रस्थान गरेँ म। मान्छेहरूको भिड छ। सबैलाई यौटै समस्या। ठ्याक्कै दस मिनेट त्यहीँ बित्यो मेरो। त्यसपछि हातमुख धोईवरी खाना अर्डर गर्न तिर लागेँ म। ऊ कहाँ बसेकी होली भनी यताउता नजर डुलाएँ। उ.... पर ... कुनाको टेबुलमा एक्लै बसेकी रैछ। मैले २ सेट खाना अर्डर गरेर ऊ बसेकै टेबल छेउको कुर्सी तानेँ। म उसङ्ग बोल्न खोज्दै थिएँ ऊ जुरुक्क उठेर अर्को टेबलमा गई।
छेउछाउका ५/६ जना मान्छेहरूले मलाई शङकाको नजरले हेर्न थाले। म तिनिहरुलाई वास्तै नगरी खाना कुर्न थालेँ।
ओ हो ! पारुलाई म्यासेज गर्नु भन्याथेँ। त्यस्ले नम्बर पठाइ कि पठाइएन ?
म मोबाइल चेक गर्न थालेँ। यत्तिकैमा नजानिदो गरि यताउता नजर डुलाएँ। एक जना ४०/४२ बर्षकि महिला मतिर एक टकले हेरिरहेको पाएँ। मेरो सिट छेउकी केटीका कारण मैले आज राम धुलाई भेट्ने हु कि ? भन्ने डर लाग्न थाल्यो। म फोनमा ब्यस्त छु झै देखाउन लागेँ।
पारुले अझै म्यासेज पठाकी छैन। मैले फोन गर्न खोजेँ उसलाई। फोन लागेन। सिग्नल स्ट्रेन्थ एक लाइन पनि छैन के लाग्थ्यो फोन ?
खाना खाइवरी आफ्नो सिटमा गएर बसेँ म। ऊ मभन्दा पैले नै आइपुगी छ। उसले खाना खान बसे जस्तो त लाग्याथ्यो तर भाग बस्ने काम मात्रै गरि होला भन्ने अनुमान लगाएँ। अन्य यात्रुहरू पनि गाडीमा चड्दै थिए। मैले मोबाइल निकालेर फेरि पारुलाई फोन गर्न खोजेँ लागेन। म्यासेज छोडेँ।
"पारु इट्स अर्जेन्ट ! उसको डिटेल इन्फो चाहिदैन... जस्ट सेन्ड मी हर नम्बर...."
धमाधम नोटिफिकेसन एलर्ट बज्न थाल्यो। मैले म्यासेज चेक गर्न थालेँ। १६ जनाले म्यासेज गरेका रैछन। ती १६ जनामा सबिना जीको पनि म्यासेज रैछ। मैले क्लिक गरेँ।
"हाई के छ ?"
"किन हो म्यासेज नफर्काको ?"
"ब्यस्त हो ?"
"ठिकै छ त्यसो भा।"
"के हो मान्छे यसरी किन गायब भाका हुन् ?"
"बोल्न मन नभए नबोल्दा भो, कमसेकम भन्नू त पर्छ।"
उताबाट यस्तै पाराका १८ ओटा अन्सीन म्यासेज हेरियो। मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"हाई ... सरी है ! मेरो नेट प्रब्लम थ्यो। आज साथिकोमा आएर चलाउदै छु।"
"भो गफ लाउनु पर्दैन। बोल्न मन नभए नबोल्दा भैगो नि कसले कर गर्या छ ?"
"नेट बिग्रीएपछी मैले के गर्नु ?"
"डाटा बाट भए नि यस्सो हाई भन्न सकिन्छ नि !"
"मेरो मोबाइलबाट डाटा राम्रो चल्दैन।"
मेरो मोबाइल एकाएक झ्याप्प बन्द भो। अन गर्न खोजेँ भएन। ब्याट्री सक्किएको हुनुपर्छ। चार्जर खोजेँ, भेटिनँ। नबराजलाई उसको चार्जर कहाँ छ भनी सोधेँ। "यतै थ्यो कता पर्यो यार" भन्ने जवाफ दियो। यत्तिकै च्याटिङ्ग छोडेँ भने बेक्कारमा भाउ खोजे जस्तो हुन्छ। च्याटिङ त गर्नै पर्यो भनेर मैले नबराजको मोबाइल मागेँ। उसको मोबाइल म्युजिक प्लेयरमा कनेक्ट रैछ। केटाहरूलाई म्युजिक नभै नहुने। त्यसैले अर्को साथी सुरेशको मोबाइल लिएर च्याटिङ्ग सुरु गर्न थालेँ।
फेरि आठ ओटा म्यासेज आइसके छन्। किन नबोलेको भन्ने आशयको। मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"हेर न मेरो मोबाइलको ब्याट्री सक्किएछ यही बेला।"
"भो गफ नदिनुस् । घरी नेट बिगृयो भन्या छ, घरी ब्याट्री सक्कियो भन्या छ। बोल्न मन नभए नबोल्दा भो। म कर गर्दिनँ।"
"अरे बाबा ! भएकै कुरा गर्दा पनि नपत्याउनेलाई के भन्नू ?"
"आज यहाँ साथिको बर्थ डे पार्टीमा आछु। त्यै भर अनलाइन आउन मिल्यो"
"भो गफ नखोकौ।"
उसले बिश्वास गर्ली भनेर मैले वल्लो कोठामा आएर सबै जना नाच्दै गरेको फोटो खिचेँ। त्यो फोटो पठाउन 'अप्लोड इमेज' मा क्लिक गरि पठाइदिएँ। अप्लोड हुन अलि टाइम लाग्ने भो। मोबाइल त्यही छोडेर म मुत्र बिसर्जन गर्न ट्वाइलेट छिरेँ।
फर्किएर आउँदा १९ ओटा म्यासेज आइसकेछ। सबै सबिना जि कै। म्यासेज पढ्न थालेँ।
"तपाईं यस्तो मान्छे हुनुहोला भन्ने मैले कैले सोचेकै थिन"
"मैले के सोचेको थिए, तपाईं के निस्किनु भो।"
"हिजो म तपाईंकी साथी भन्दा क्या खुशी लाग्थ्यो, आज्देखी लाज लाग्न थाल्यो"
"तपाईंको सोच यस्तो रैछ, अनि के बोल्नु हुन्थ्यो ?"
"तपाईंको त्यस्तो नियत होला भन्ने मैले सपनामा सम्म सोचिन।"
हैन यो मान्छे आज किन यस्तो फायर भाको हो ? मैले बुझ्नै सकिनँ। मैले प्रश्न गरेँ।
"हैन मैले त्यस्तो के गरेछु जसका कारण यत्रो विधि रिस ममाथि ?"
"म के जान्नु ? .... त्यस्तो फोटो पठाउने तपाईं ?"
म छक्क परेँ। त्यो पार्टीको फोटोमा के खराबी रैछ ? भन्ने सोच्दै माथी स्क्रोल गर्दै गएँ। त्यसपछि त म आफै खङ्रङै भएँ। सन्नी लियोनीको नग्न तस्बिर पो छ। म छाँगाबाट खसे झैं भएँ। त्यो अघिको दुई प्याक एक पलमै उत्र्यो। अघि मैले पार्टीको फोटो पठाउदा सन्नी लियोनीको फोटो गएछ। भर्खर खिचेको फोटो लिस्टको माथी नै होला भनेर मैले सबभन्दा माथिको फाइल सेलेक्ट गरेक थिएँ।
तर भएछ त्यस्तो ......... ।
त्यसपछि मैले कै भन्ने ठाउँ रहेन। सबिनाजीले कै भन्नलाई समय पनि दिइनन्। मलाई तत्काल ब्लक हानिएछ। म सङ्ग उनको नम्बर पनि थिएन। कुन चै फोटो हो भन्ने कन्फर्म नै नगरी हतारमा क्लिक गर्नु मेरो गल्ती भो। आफै प्रती रीस उठेर आयो। रीसले सुरेशको त्यो फोन भित्तामा बजारीदिएँ। नबराज "के भो ? के भो ?" भन्दै आइपुग्यो। मैले घटनाको बेलिबिस्तार लगाएँ। घटना पनि के भन्नू दुर्घटना भनौं अझ। ऊ बेस्सरी हास्यो। एकै क्षणमा सबै साथिहरुले घटना थाहा पाए। सबै एक अर्कातिर हेर्दै झन हास्न थाले। मलाई खपी नसक्नु भो।
सुरेशमाथि मेरो रीस पोखियो।
"मुला ... तिम्ले सन्नी लियोनिको त्यस्तो फोटो किन राख्या मोबाइलमा ?"
"आरती ओतारेर पुजा गर्न" छेउको राजिन्द्रले थप्यो। सबै गलल्ल हासे।
"त्यस्तो फोटोहरु छन् भनेर भन्नू त पर्छ नि यार" मैले कमजोर तर्क राखेँ।
"त्यो भन्दा खत्रा खत्रा फोटो पनि छन् हेर्ने हो ?" प्रकाशले मेरो कमजोर तर्कमाथी काउन्टर एट्याक गर्यो।
"यार सरद, तैले नै अलि बिचार गर्नु पर्थ्यो फोटो पठाउदा" राजुले मतिर गल्ती औल्यायो।
"अरे यार त्यो त हो, तर मैले पनि त्यस्तो होला भन्ने के था ? भर्खर खिचेको फोटो सबभन्दा माथीकै हो भन्ने ठाने" मैले आफ्नै बचाउ गरेँ।
"हेर मित्र ! जे हुनु भै गो। अब तनाब लिएर हुँदैन। चिन्ता नलेऊ। उसले भोलि आफै बोलाउछे।" नवराजले भन्यो।
"किन चिन्ता लिनु पर्यो ? त्यस्ता केटी त म लाइन लगाइदिन्छु, तँ भन् मात्रै न !" प्रकाशले आगोमाथी घ्यु थप्यो।
"पैला आफ्नै लागि यौटी पट्टाएर देखा" राजुले प्रकाशको भनाइलाई काउन्टर गर्यो।
"हाम्रो क्याम्पसकी त्यो पुजालाई तिमिहरुकै अगाडी पट्टाको बिर्सियौ ?" प्रकाशले उसको बहादुरी सम्झायो।
"पट्टाएर मात्रै के गर्नु ? तैले पुजाको आरती उतारिस, लास्टमा प्रसाद अर्कैले खायो" राजुले थप्यो।
"लास्टमा अर्कै सङ्ग भागी त मैले के गर्नु ?" प्रकाश जङ्गियो।
"अरे यार तिमिहरु कहाँ कुरा यहाँ नल्याओ न हौ !" नबराजले कुरो पट्रीमा ल्याउन खोज्यो।
"तर सबिना जी त्यस्तो खालको केटी हैन। मैले उनिहरुलाई बुझाउन खोजेँ।
"हेर भाइ सब केटीहरु त्यस्तै हुन्, हाम्लाई थाहा छ" सुरेश बोल्यो।
"तिमिहरुले बुझ्दैनौ यार, साच्चै ऊ त्यति केटि हैन।" म बोलेँ।
एक क्षणको मौनता पछि नबराज बोल्यो-
"हेर यार, अब टेन्सन नलेऊ। अहिले हामी सबै टिल्ल छौँ। भोलि ठन्डा दिमागले कै न कै हल निकालौला। तिमी यहीँ ढल्की राख।"
केटाहरू अर्को कोठातिर लागे। म बिचारको शुन्यताको खाडलमा जाक्किएँ। पुरै दिमाग खाली भएजस्तो।
त्यो घटनाको भोलि पल्ट मैले नयाँ फेसबुक खाता खोलेर सबिनाजीलाई सर्च गरे सर्च गर्दा उहाँको एकाउन्ट भेट्टिएन। सबिनाजी ले आफ्नो एकाउन्ट नै डीएक्टिभेट गरेको हुनुपर्छ भन्ने निस्कर्श निकाले मैले। त्यसपछि उहाँ सङ्ग कहिल्यै बोलचाल भएन मेरो। भेट हुने त झन सम्भावना नै रहेन । तर .........
..............
झल्यास्सै ब्युझिएँ म। बिहान हुनै लाग्या रैछ। घडी हेरे सवा पाँच। मेरो छेउमा बस्ने केटीको झर्ने ठाउँ आइपुग्नै लाग्या थ्यो। ऊ यताउता चलमलाउदै आफ्नो सामान चेक गर्न थाली। मैले मेरो मोबाइल चेक गरेँ। अझैसम्म पारुको रीप्लाइ आ'को थिएन। नहुने दिन कै गरे नि हुँदैन भने झै मेरो कै लागेन। मैले यो यात्रा भरी मेरो सिट छेउकी सङ्ग बोल्ने प्रयास गरिरहेँ तर ...... सकिनँ।
म दबेको अअवाजमा उसङ्ग बोल्न खोज्छु ऊ जोडले झर्किदै बोल्छे। वरतिर परतिरका यात्रुले मलाई हिजैदेखी शङ्कालु नजरले हेरिराखेकै थिएँ। मैले धेरै कर गरिनँ।
गाडी रोक्कियो। उसको ठाउँ आए जस्तो छ। मैले प्रश्न गरेँ ।
"हेल्प गर्नु पर्छ ?"
ऊ कै बोलिन। मैले यसो सघाइदिने हेतुले उसको ब्याग तानेँ। उसले नाई भनिन। गाडीको हुटबाट पनि सामान निकाल्नु पर्ने रैछ। मैले सघाइदिएँ। दुईटा जेब्रा झोला, एउटा सुटकेस र उसको ह्यान्ड ब्याग। साच्चै ऊ अब काठमाडौं नफर्किने निधो गरेरै हिडेकी हो भन्ने कुरा उसका सामानले बताए। गाडी हिड्न लाग्यो। म अगाडि बढ्न लागेँ। उसले मलाई एक्कासी आफुतिर तानी अनि गम्लङ अङ्गालो हाली। उसका आखाबाट आँसु झर्न थाले।
अचानकको उसको यस्तो व्यबहारले म प्रतिक्रियाले म प्रतिक्रिया शुन्य भएँ। मैले कै भन्न र सोच्न सकिनँ।
गाडीले हर्न बजायो। ऊ आफू सम्हालिदै भनी-"बाई।"
म गाडीमा चढे। मोबाइल बज्यो। पारुको म्यासेज बल्ल आएछ। उसले लेखेको थी-
"सरी ! सरद, हेर न मैले कति ट्राइ गरेँ तर तिम्लाई फोनै लागेन। म्यसेज पनि गएन। यो म्यासेज पनि कैले सेन्ड हुने हो था छैन। तै पनि पठाइराख्या'छु। भोलि बिहानै म तिम्लाई फोन गर्छु। त्यो तिमी छेउमा बसेकी साथिको नाम सबिना खड्का हो। घर लाहान। मोबाइल नम्बर- ९८४३५८४३४८ हो। पर्सि उसको बिहे छ। इङ्गेज्मेन्ट एक महिना अघि नै भैसकेको भन्थी। बाँकी म भोलि बिहानै तिम्लाई फोन गरेर भन्छु है !"
मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"म उसलाई राम्रोसँग चिन्छु, मलाई त बस् उसको नम्बर चाहिएको थ्यो। थ्याङ्क्स फर योर हेल्प।"
गाडीले आफ्नो गति समायो। मेरो पनि यात्रा अब टुङ्गिनै लाग्दै छ। मैले कंचनपुरमा झर्नुछ। कंचनपुर आउन अब आधा घन्टा जति छ। म कंचनपुरमा त झरौला तर मेरो मन यहीँ लाहानमा झरिसकेको छ। म आफ्नो ब्याग ठिक्क पार्न खोज्छु अघि ऊ बसेको सिटमा उसको टिकट देखिन्छ। यो टिकट यहाँ उसले किन छोडेकी होली ? भन्ने सोचिरहेको हुन्छु म। टिकट हातमा लिएर हेर्छु म। त्यहाँ उसको नाम थर र लहान भनेर लेखिएको हुन्छ। टिकटको अर्को तिर आखा पुग्छ मेरो। त्यहाँ केही लेखिएको हुन्छ।
"गोठाले जी, समयले हामीलाई निक्कै ढिलो गरि भेट गरायो। म सधैं तपाईंबाट भागिरहेँ। तर मेरो मनलाई भगाउन सकिनँ। बैशाख १२ को भुकम्पमा मलाई तपाईंको चिन्ता लागिराख्या थ्यो। साथीको फेसबुकबाट तपाईंको प्रोफाइल हेरिसकेपछी म ढुक्क भएँ। मैले अझैसम्म पनि तपाईंलाई सम्झिरहेकी छु। सायद जिन्दगी भर सम्झिरहने छु- राम्रा र नराम्रा दुबै सन्दर्भमा। खुसी हुँदा र दु:खी हुँदा दुबै अवस्थामा।
तपाईंको सदासदा भलो होस्।
- सबिना खड्का
(नोट: यो कथा पढ्ने कुनै पनि पाठकले सबिनाजीको मोबाइल नम्बरमा फोन गरेर उनलाई दु:ख दिने कष्ट नगर्नु होला। यो कथाको कथाकार म हुँ। म अर्थात् सरद। म आफैले त सबिना जी लाई त्यो यात्रामा छुट्टिएदेखी फोन गरेको छुइनँ। नम्बर चै सेभ गरेर राखेको छु। कथाका पात्रलाई स्वतन्त्र छोड्दिनु पर्छ भन्ने मेरो मान्यता छ। पात्रको निर्णय नै मेरो कथाको कथानक हो। पात्रलाई यसो यसो गर भन्दै म कहिल्यै अह्राउदिनँ। कुनै दिन यो कथाकी पात्र जिबनको कुनै मोडमा म्सङ्ग ठोक्किन आइपुगी भने त्यो संयोग मात्रै हुनेछ।)
२०७२ असोज २३
त्यो असोज २३ गतेको पर्सि घटस्थापनाको दिन थियो। म दशैँ मनाउन तराई जाँदै थिएँ। बेलैमा प्याकिङ्ग स्याकिङ्ग सब गरेर चाबहिल टिकट काउन्टरमा पुगेँ। हामी केटाहरूका लागि प्याकिङ्ग भन्नू पनि के नै हुन्छ र ? केही सिमित सामान हुन्छन्। जस्तो दुईतीन जोर सर्ट पाइन्ट। एकदुई वटा हाप पाइन्ट, कट्टु गन्जी अनि टुथ ब्रस र मोबाइल चार्जर ।
नबराजलाई हिजो बिहानै आजको नाइटको टिकट बुक गराउन लगाएको थिएँ। आफ्नो साथी आफ्नो साथी टिकट काउण्टरमा हुनुको यहि त यौटा फाइदा छ। चाहेको बेलामा सजिलै टिकट पाइने। दशैतिहार जस्तो मारामारमा पनि उसले एकदिई सिट मिलाइदिन सक्छ। त्यसैले म उसैको भर पर्छु। आज मात्रै हैन सधैं। मैले चढ्नु पर्ने बस कोटेश्वरबाट चाबहिल हुँदै नयाँ बसपार्क तिरबाट जाने रहेछ। रात्रीकालिन बस भनेपछि ढिलोढिलै कुदाउँछ भन्ने बुझेरै म अबेर गरि आएको थिएँ। "तीन बजे आइसक्नु" भनेको ठाउँमा म चार बजे आउँदा समेत गाडी आइपुगेको छैन। यहाँ सम्म आइपुग्न अझै आधा घन्टा जति समय लाग्छ भन्ने जानकारी पाइयो। काउन्टरमा बस्ने मेरो त्यो मित्र प्यासेन्जरको फोन उठाउनमै ब्यस्त छ। तसर्थ उसलाई डिस्टर्ब नगरी ब्याग काउण्टरमा राखेँ र छेउको क्याफेतिर लागेँ।
क्याफे छिर्न मात्रै के लागेको थिएँ, गेटैमा एक जोडी आखासङ्ग मेरा आँखा जुधे। मैले सुरुमै पत्ता लगाइहालेँ ती आँखा पारुका हुन्। म स्कुले समयमा फर्किएँ।
पारु अर्थात् मेरो स्कुलकी साथी। स्कुलताका पारुका पछीपछि स्कुलका प्रायः सबै साथिहरु लाग्थे। सायद अझै पनि थुप्रै केटाहरु उसैका पछि लागेका हुँदा हुन्। "पारु मेरी गर्ल फ्रेन्ड हो" भन्दै बेलाबेलामा हाम्रा केटाहरूबिच फाइट पनि खुब चल्थ्यो। म उतिबेला पनि लुरे नै थिएँ। फगत हाड र छालाको थुप्रो। त्यसैले मैले ती केटाहरुसङ्ग कहिल्यै फाइट खेल्ने हिम्मत गरिनँ।
पारु आज पनि सजिएरै आएकी छे, जस्तो स्कुलमा सजिने गर्थी ऊ। स्कुलमा पढ्दाताका लिप्स्टिक र गाजल लगाउने हाम्रो कक्षामा ऊ मात्रै थिई। कुनै ब्याक्तिको शुन्तरता नाप्ने मिटर त आजसम्मै बनिसकेकै रहेनछ तर मेरा साथिहरु उतिबेलै भन्थे "मेरी पारु जति राम्री हाम्रो स्कुल भरी कोहि छैन।" सबैले उसलाई "मेरी" भन्न रुचाउने। मान्छे निक्कै राम्री भएनी पढाइमा ऊ- ठिक्ठिक्कै। कैलेकाही आन्तरिक परिक्षामै अङ्रेजी र गणितमा फेल भैदिने। म त्यो स्कुले बुद्धिले त्यतिबेलै सोच्थे -"बिचराको भए जति सारा समय मेक-अप मै सिद्दिने होला, अनि कहाँबाट नम्बर आउनु ?"
पारु आज पनि सजिएरै आएकी छे, जस्तो स्कुलमा सजिने गर्थी ऊ। स्कुलमा पढ्दाताका लिप्स्टिक र गाजल लगाउने हाम्रो कक्षामा ऊ मात्रै थिई। कुनै ब्याक्तिको शुन्तरता नाप्ने मिटर त आजसम्मै बनिसकेकै रहेनछ तर मेरा साथिहरु उतिबेलै भन्थे "मेरी पारु जति राम्री हाम्रो स्कुल भरी कोहि छैन।" सबैले उसलाई "मेरी" भन्न रुचाउने। मान्छे निक्कै राम्री भएनी पढाइमा ऊ- ठिक्ठिक्कै। कैलेकाही आन्तरिक परिक्षामै अङ्रेजी र गणितमा फेल भैदिने। म त्यो स्कुले बुद्धिले त्यतिबेलै सोच्थे -"बिचराको भए जति सारा समय मेक-अप मै सिद्दिने होला, अनि कहाँबाट नम्बर आउनु ?"
मैले मनमनै भने - जे होस् आज यो क्याफे छिरेको राम्रै भो। मैले कुर्दै गरेको त्यो बसको ड्राइभर दाईलाई मनमनै धन्यवाद दिएँ, जसले मेरा लागि यो सुनौलो मौका जुराइदिए। एसएलसी पछि मैले पारुलाई देखेको भनेको आजै हो। अहिले नै हो। यो पाँच बर्षको अन्तरालमा ऊ झनै राम्री भैछ। या यसो भनौं मेक-अप गर्ने कलामा ऊ निपुण हुँदै गइछ। लगभग आधा घन्टा जति 'कफी गफ' चल्यो- हाम्रो। उसले १२ कक्षा पढेर पढाइ छोडिछे। अहिले नबिल बैङ्कको चाबहिल शाखामा 'रीसेप्सनिस्ट' भएकी रहीछ। "स्यालरी पनि राम्रै छ" भन्दै थिइ ऊ। मलाई ठूलो रहर हुँदाहुँदै पनि 'ह्युमन साइकोलोजी' पढ्न पाइनँ। तर पनि हरेक बैङ्कवालाहरुले रिसेप्सनमा आखिर किन राम्री राम्री कन्या छानेर राख्छन् ? भन्ने प्रश्न मेरो मथिङ्गलमा घुमिरहन्छ। पुरुषप्रधान देशमा पुरुषको साइकोजीलाई कसरी एट्र्याक्ट गर्न सकिन्छ भन्ने कुरा बैङकवालाहरुलाई राम्रोसङ्ग थाहा भएको हुनुपर्छ। कुरा बैङकको मात्रै हैन, हरेक कार्यालयको रीसेप्सनमा पारु जस्तैहरु सजाइएको हुन्छ। मानौं कि त्यो पद पारुहरु जस्काका लागि सिर्जना गरिएको होस्। बेलाबेलामा पत्रपत्रिकामा यस्सो टिप्पणी लेखिटोपलिने ममनुवा म। यति राम्री पारुलाई साक्षात भेटिसकेपछि यति टिप्पणी त बन्ता है बोस !
पारु हरेक दिन यो क्याफेमा आइरहदी रैछ- चिया नास्ता गर्न। ऊ सङ्ग गफ्फिदै जादा स्कुल कलेज हुँदै उसको अफिसका कुराहरू उसले उप्काई। "साथिहरु सबै आफ्नो आफ्नो बाटो लागे" भन्ने गुनासो पनि गरी। हामिले एकएर्काको मोबाइल नम्बर एक्सचेन्ज गर्यौं।
त्यहाँबाट हिड्ने बेला मैले उसलाई सोधेँ - तिमी कसैको पर्खाईमा छौ या अब निस्किने ?
- "यौटा साथी आउदै छ।"
"यौटा कि यौटी ?" मैले हास्दै सोधेँ।
- "यौटी !"
"अनि आउने बेला भएन त.... ?"
- "भयो हुन त खै ... गाडी हिड्नै लागेको भन्दै थी।"
"मत्लब ?"
- "ऊ आज घर जादैछे। मलाई अफिसमा छुट्टि मिलेन। उसको गाडी यतैबाट जान्छ रे। एक्छिन भए नि भेटी हालौ न भनेर।"
"ऊ कहाँसम्म पुग्नुपर्ने हो ?"
"पुर्बी तराई।"
"ऊ कहाँसम्म पुग्नुपर्ने हो ?"
"पुर्बी तराई।"
- "त्यत्ती लामो यात्राका लागि हिडेको गाडी यहाँ आएर कतिन्जेल रोक्ला र ! ऊ उताबाट फर्किएपछि भेट्दा भैगो नि !"
- "यहाँका प्यासेन्जरको सामान लोड गर्दा पाँच दश मिनेट त रोक्ला नि ! ऊ अब काठमाडौं नआउने भन्दै घर जान लागेकी छ।"
"ए ए ! तिम्री साथी कहाँबाट बस चडेकी हुन् ?"
- "कोटेश्वर।"
त्यसपछि हामी दुबै जना क्याफेबाट निस्कियौ। म बस काउन्टरतिर लागेँ। उ उसकी साथिलाई फोन गर्दै थिई।
म बस काउण्टरमा पुगेँ। मेरो साथी नबराज काउण्टर बाहिर उभिएर बस कुर्दै रहेछ। उसले मलाई टिकट थम्याउदै भन्यो-
"ल मित्र ! यो तिम्रो टिकट। सिट नम्बर- बि चार।"
"ल मित्र ! यो तिम्रो टिकट। सिट नम्बर- बि चार।"
"सिट नम्बर- बि चार ?" म मनमनै हासेँ। टिकेट हेरेँ।
यात्रुको नाम - शरद कटुवाल, सीट नं. B- 4', पुग्नु पर्ने- कंचनपुर, सप्तरी।
बस आइपुग्यो। "यै हो है तिम्रो सिट" भनेर मलाई सिटमा बसाउदै ऊ काउन्टरतिर लाग्यो। म ब्याग मिलाउन लागेँ। बसको यात्रा गर्दा म सधैं एउटा साहित्यक किताब र पत्रीका साथैमा बोक्छु। गज्जबको 'टाइम पास' हुन्छ। अब यहाँ कतिन्जेल रोक्ने हो भन्दै म पत्रीका निकालेर पढ्दै हुन्छु।
लगभग पाँच मिनेट जति पछि नबराज फेरि मेरा अघि हाजिर हुन्छ। ऊ अलि अफ्ट्यारो महसुस गर्दै भन्छ-
"हेर न यार टिकट जुधेछ। माइन्ड नगर ल ! मैले तिम्लाई अर्को बसमा मिलाइदेको छु।"
"हेर न यार टिकट जुधेछ। माइन्ड नगर ल ! मैले तिम्लाई अर्को बसमा मिलाइदेको छु।"
- "इट्स ओके यार।"
"यो बस र अर्को बस सङसङ्गै जाने हुन्। त्यसैले जुनमा बसे नि एउटै हो है !"
- "त्यसो भए मसङ्ग सिट जुधेको माछेलाई उता पठाइदेऊ न त।"
- "त्यसो भए मसङ्ग सिट जुधेको माछेलाई उता पठाइदेऊ न त।"
"ऊ मरिगए मान्दैन यार।"
- "इट्स ओके मित्र ! हिड जाऊँ।"
मलाई अर्को बसमा पुर्याउदै साथीले भन्यो-
"यसमा चै तिम्रो सिट नम्बर बि- ३ हो है !"
"यसमा चै तिम्रो सिट नम्बर बि- ३ हो है !"
- "अघिको बि चार थ्यो। त्यै भएर झण्डै बिचरा भैयो। यसमा त त्यस्तो कै हुन्न नि ?"
"त्यस्तो कै हुन्न यार अब। यो फाइनल भो"
- "अनि यो छेउको बि चार वाला सिटमा चै कुन बिचरा बस्ने हो ?"
"बिचरा हैन, बिचरी हो। उसलाई झ्यालमा नभै नहुने रे।
यहीँ थिई ऐले कता निस्किछे। ऐले आउछे।"
- "ए बिचरी पो ? म मुस्कुराएँ। अनि उसलाई प्रश्न गरे तिम्ले जानीजानी टिकट जुधाको हौ कि क्या हो ? मलाई त शङ्कै लाग्यो।"
उसले हास्दै भन्यो "संयोगले जुधेको थ्यो। अब मन जुधाउने कम तिम्रो !"
- "मतलब ?"
"कै हैन, उता पुगेपछि फोन गर्नु। ल राम्रो सङ्ग जानु।"
- "राम्रीको सिट छेउमा ल्याएर राख्द्या छौ। अनि राम्रोसँग जाउ भन्छौ ? के हो ती मुइयाको जेण्डर फिक्स छैन कि क्या हो ?" म ठट्टा गर्छु।
"खै ! अब त्यो छुट्याउने जिम्मा तिम्रो भो।"
-""हैट ! मलाई त ठूलै जिम्मेवारी पो सुम्पियौ नि मित्र !"
एक छिन दुबै जना गलल्ल हाँसिइयो। त्यसपछि ऊ बसबाट ओर्लिएर काउन्टरतिर लाग्यो।
म मेरो ब्याग मिलाएर पत्रीका पढ्न थाल्छु। एकै क्षणमा मलाई सम्झना हुन्छ- "ओ हो ! पानी र रिचार्ज कार्ड त किन्नै बिर्सिएछ।" म बसबाट ओर्लिएर छेउको पसलतिर लागेँ।
बसले हर्न बजायो। म हतारिदै बसतिर लम्किएँ। बस चढेर आफ्नो सिटमा के पुगेको थिएँ- मेरो सिटमा परिचित अनुहार देखेँ। फेरि यो बसभित्र पनि मेरा आँखा तिनै जोडी आँखा सङ्ग जुध्न पुगे, जसलाई मैले अघि भर्खर क्याफेमा भेटेथे।
"अरे पारु ! तिमी यहाँ ?"
ऊ पनि छक्क पर्दै भनी-
"अघि मैले पर्खिएको उहीँ हो। म त झर्न लागेको।"
पारु गाडीबाट ओर्लिदै भनी- "ल दुबै जना राम्रोसँग जाऊ है ! सरद उसलाई केयर गर्नु ल ?"
"अघि मैले पर्खिएको उहीँ हो। म त झर्न लागेको।"
पारु गाडीबाट ओर्लिदै भनी- "ल दुबै जना राम्रोसँग जाऊ है ! सरद उसलाई केयर गर्नु ल ?"
पारुले "केयर गर्नु" भनेको मान्छेतिर मैले यस्सो नजर फ्याक्के। उसले पनि मलाई हेरी। तर उसले तुरुन्तै नजर मोड्दै भनी-
"पर्दैन मलाई कसैले केयर गर्न।"
"पर्दैन मलाई कसैले केयर गर्न।"
गाडी हिड्न सुरु गर्यो। जादाजादै पारुले भनी "यो यस्तै छे। माइन्ड नगर्नु है !"
गाडीले आफ्नो गति समाउन थाल्यो। यस बिचमा मैले उसलाई दुईतीन चोटि कर्के नजरले हेर्ने प्रयत्न गरेँ। ऊ पनि मलाई घरी घरी हेर्न खोज्दी रहिछ। एक पटक उसले मतिर हेर्ने र मैले उतिर हेर्ने समय जुध्यो। त्यस्तो भएको लगत्तै मतिरबाट नजर हटाउदै झ्याल बाहिर हेर्न थाली ऊ।
बस झनै रफ्तारमा अघि बढ्दै थाल्यो। अघि ल्याएको पानीको बोतलको बिर्को खोलेर ऊतिर बढाउदै मैले सोधे-
"पानी खाने हो ?"
उसले नसुने जस्तो गरी। कुनै प्रतिक्रिया दिइन। ऊ अझै झ्यालतिरै हेर्दै थिई। गाडीको आवाजका कारण उसले नसुनेकी हो कि भन्ने लागेर म अलि ठूलो आवाजमा पुनः सोध्छु-
"पानी खाने हो ?"
उसले नसुने जस्तो गरी। कुनै प्रतिक्रिया दिइन। ऊ अझै झ्यालतिरै हेर्दै थिई। गाडीको आवाजका कारण उसले नसुनेकी हो कि भन्ने लागेर म अलि ठूलो आवाजमा पुनः सोध्छु-
"पानी खाने हो ?"
उसले झ्याल तिरबाट नजर हटाउदै मतिर हेरी। म छक्क पर्छु। ऊ त मलाई खाउला झैँ गरी पो हेर्छे। पारुले अघि जाँदै गर्दा "उसलाई केयर गर्नु है" भन्दै थिई। यहाँको परिस्थिति हेर्दा उसलाई हैन, उल्टै मलाई चै केयर गर्नु पर्ने अवस्था आउला जस्तो छ।
मैले दुई तीन घुड्की पानी खाइसकेपछि फेरि उसलाई सोधेँ - "साच्चै नखाने नै हो ?"
मैले दुई तीन घुड्की पानी खाइसकेपछि फेरि उसलाई सोधेँ - "साच्चै नखाने नै हो ?"
"एक चोटि भन्दा हुँदैन ? खान्न भनेपछि खान्न खान्न।" उसको मुखबाट तोप पड्कियो। मलाई तोप हानेर ऊ फेरि झ्याल बाहिर हेर्न थाली।
"नखाइकन पिउदा मात्रै पनि हुन्छ। म कै भन्दिनँ" मैले नि तोप नै त नभनौ तोपको जवाफ राइफलले दिएँ।
यो पल्ट भने ऊ मुस्कुराउदै म तिर हेरी। शब्द उच्चारण नगरी हातको इशाराले पानीको बोतल मागी। "अब चै केटी पट्टि है" भन्ने अनुमान लगाउदै मैले बोतल उसको हातमा दिएँ।
उसले हुत्याउदै त्यो बोतल झ्याल बाहिर मिल्काइदिई।
उसले हुत्याउदै त्यो बोतल झ्याल बाहिर मिल्काइदिई।
त्यति गरेपछी उसले आफ्नो ह्यान्ड ब्यागबाट एयर फोन र मोबाइल झिकी। एयर फोनका दुइटा ठेडी उसका कानमा ठुसी। अनि गित सुन्न थाली।
उसको यस्तो चर्तीकला हेरेको हेरेकै भएँ म त। अब मैले चुपचाप रहनुमै मेरो भलाई हुने निस्कर्श निकालेँ।
'त्यसका मात्रै छन मोबाइल ? यी.. हाम्रा पनि छन्' भन्ने देखाउनकै लागि मैले नि गोजिबाट मोबाइल र एयर फोन निकालेँ। अघि पढ्छु भनेर निकालिएको पत्रीकालाइ ब्यागमा कोचिदिएँ। अनि म पनि गित सुन्न थालेँ।
"याद गर्न पनि कोहि न कोहि त चाहिदो रहेछ
कुनै मोडमा साथी पाँइदो रहेछ....
कुनै मोडमा गुमाइदो रहेछ ।।
याद गर्न पनि.........।"
'त्यसका मात्रै छन मोबाइल ? यी.. हाम्रा पनि छन्' भन्ने देखाउनकै लागि मैले नि गोजिबाट मोबाइल र एयर फोन निकालेँ। अघि पढ्छु भनेर निकालिएको पत्रीकालाइ ब्यागमा कोचिदिएँ। अनि म पनि गित सुन्न थालेँ।
"याद गर्न पनि कोहि न कोहि त चाहिदो रहेछ
कुनै मोडमा साथी पाँइदो रहेछ....
कुनै मोडमा गुमाइदो रहेछ ।।
याद गर्न पनि.........।"
.............
साच्चै ! याद गर्न पनि कोहि न कोहि त चाहिन्छ।
एक दिन म फेसबुकमा अन्लाईन बसिरहेको थिएँ- new friend request भन्ने नोटिफिकेसन आयो। को रैछ भनेर यस्सो हेरेँ। यौटी केटी रैछ- सबिना खड्का नाम गरेको। आजकल उटपट्याङ केटाहरू अरुको दिमाग चाट्न केटीको नाममा फेसबुक खोल्छन्। कतै यो एकाउन्ट पनि त्यस्तै त हैन ? मैले उसको प्रोफाइल चेक गर्न थालेँ। म्युचल फ्रेण्ड हेरेँ। एक जना पनि छैनन्। 'स्टडी इन काठ्मण्डु फ्रम आउट साइड अफ द भ्याली, ब्याचर लेभल' लेखिएको थ्यो पर्सनल इन्फोमा। उसले अहिलेसम्ममा आठ दस ओटा प्रोफाइल पिक्चर फेरेकी रैछ। टाइमलाइनमा हिन्दी फिल्मी र दोहोरी गित्का भिडियो र नेपाली गितका लिरिक्स पनि सेयर गरेको भेटियो। उसले सेयर गरेका पोस्टहरुमा मुस्किलले २०/२२ लाइक्स र ४/५ वटा कमेन्ट देखिन्थ्यो।
"यो एकाउन्ट अरिजिनल नै हुनुपर्छ भन्ने निस्कर्ष निकाले मैले तर केटीको पोस्टमा पनि जम्मा २०/२२ लाईक्स ? जम्मा ४/५ वटा कमेन्टस् ? शङ्का अझै यथावत रह्यो। अँह..... यत्ती मात्रै बुझेर हुन्न डिटेलमै बुझ्नु पर्छ।
फ्रेन्ड रीक्वेस्ट पेन्डिङ राखेरै उसलाई च्याट बक्समा म्यासेज पठाएँ-
"नमस्कार सबिना खड्का ज्यु,
यहाँको छोटो परिचय पाऊँ न ल !"
यहाँको छोटो परिचय पाऊँ न ल !"
- "फेसबुकमै छ त ! त्यत्तिले पुग्दैन र ?"
"नपुगेरै हो सोधेको।"
"केके पुगेन ?"
"नाम थर, बसाई, अध्ययन अनि मलाई कसरी भेट्नु भो भन्ने कुरा"
"नाम सबिना खड्का भै'गयो। बसाई काठमाडौं। अध्ययन ब्याचर सेकेण्ड इयर- एजुकेसनबाट। अस्तिनै कान्तिपुरको पाठक पत्रमा तपाईंको कविता पढेथेँ।"
"त्यो कविता हैन, गजल थियो। तैपनि आज अहिले नै चै कसरी सम्झिनु भो ?"
"अघि बिबिसी नेपाली सेवा सुन्दै थिए। तपाईंको टिप्पणी पनि बजेको थ्यो। 'गोठाले' नाम राख्ने मान्छे कस्तो रैछ भन्ने लागेर।"
मैले फेसबुक एकाउन्टमा मेरो नाम 'गोठाले' राखेको छु। सुरुसुरुमा यत्तिकै राखेको भए पनि यहि नामले क्याम्पसबाट दुईतिन वटा पुरस्कार पाइयो। दुईतिन वटा पत्रीकामा यहि नाममा कविता गजल छपाइयो। त्यसबेला देखि मेरो स्थायी नाम 'गोठाले' रहन गयो। अब त धेरै साथीहरूले 'गोठाले' भनेरै चिन्छन्। नयाँ ठाँउ र नयाँ ब्याक्तीसङ्ग आफ्नो परिचय दिदा आफुलाई 'गोठाले' भनेरै चिनाउँछु म।
उसलाई "धन्यवाद" भन्दै अगाडि लेखेँ-
" यहाँ सङ्गको मित्रता सफल र सार्थक हुनेछ भन्ने अपेक्षा सहित फ्रेन्ड रीक्वेस्ट स्वीकारिइएको छ है !"
"सार्थक त भन्न सकिन्नँ, सफलसम्म भयो भने म खुसी हुनेछु।"
"सफल र सार्थकमा के फरक हुन्छ ? एक लाइनमा बताउनुस्।"
"कालो बजारी गर्ने यौटा ब्यापारी 'सफल ब्याक्ती' हुन सक्ला तर ऊ 'सार्थक ब्याक्ती' मानिदैन।"
"हैट ! सुरु दिनमै यस्तो गहन लेक्चर ? अब यो गोठाले विद्वान हुने भो।"
"ए साची ! मैले त सोध्नै बिर्सिएछु। तपाईं कुन लेभलमा पढ्नुहुन्छ ?"
"गोठालेले कहिल्यै पढ्दैन। गाईबाख्रा चराउनु गोठालेको एक मात्र काम हो।"
" महाशय, काठमाडौंमा गाईबाख्रा चराउनलाई त ठाँउ पनि हुनु पर्यो नि !"
"त्यै नभएर आजकल बेरोजगार भइएको छ।"
"साच्चै भन्नू न ! तपाईं कहाँ कुन लेभलमा पढ्नुहुन्छ ?"
"ब्याचलर भर्खरै सकेर मास्टर्स जोइन गर्दै..."
"कहाँ पढ्नुहुन्छ ?"
"टीयुमा।"
"कहाँ बस्नुहुन्छ तपाईं ?"
"कोठामा।"
"त्यो कोठा कहाँ छ।"
"त्यो कोठा यौटा घरमा छ।"
"कोठामा।"
"त्यो कोठा कहाँ छ।"
"त्यो कोठा यौटा घरमा छ।"
"कोठा घरमै हुन्छ। सबै मान्छे बस्ने भनेको घरमै हो। त्यो थाहा छ मलाई। तपाईं बसेको घर चै कहाँ छ ?"
"सबिना जी, तपाईलाई थाहा रैन्छ, नेपालमा अझै पनि हजारौं ब्याक्तिहरु सुकुम्बासी भएर सडकमा, खोला किनारमा यत्तिकै बसिरहेछन। त्यसो भए सबै जना घरैमा बस्छन् भन्न कहाँ पाइयो र !"
"अरे बाबा ! तपाईं त सडकमा बस्नु हुन्न होला नि !"
"बसिन्छ कैलेकाही.... हिड्दा हिड्दै थाकियो भने।"
"यस्तो मान्छेले त कविता गजल हैन, चुट्किला लेख्नु पर्ने हो।"
" हा हा हा ..... सहि भन्नू भो। बजारमा 'शेरेको जोक्स' भनेर जेजती जोक्स आउछन्, ती सब मेरा प्रोडक्ट हुन्।"
"जोक्स लेखेरै त खान पुग्दैन होला नि। के गर्दै हुनुहुन्छ ?"
"त्यही भएर अब "कमेडी नाइट्स विथ गोठाले" भन्ने सो गर्न लाग्दैछु। तपाईं पहिले गेस्टका रुपमा आउन सक्नुहुन्छ- त्यो सोमा।"
"पर्या छैन त्यस्तो सोमा आउन।"
"फ्रीमै तपाईं फेमस हुने मौका मिल्नेछ। बाइ द वे तपाईं कुन फ्याकल्टीको ?"
"एजुकेसन"
"ए त्यसो भा तपाईंलाई झन काइदा हुने'भो। पढाइ सिध्याइसके पछि ट्युसन नपढाइ हुन्न क्यारे ! मेरो सो मार्फत जतिसक्दो धेरै बिध्यार्थी बोलाउन सक्नुहुन्छ।"
"एजुकेसन"
"ए त्यसो भा तपाईंलाई झन काइदा हुने'भो। पढाइ सिध्याइसके पछि ट्युसन नपढाइ हुन्न क्यारे ! मेरो सो मार्फत जतिसक्दो धेरै बिध्यार्थी बोलाउन सक्नुहुन्छ।"
"पर्या छैन मलाई त्यस्तो सो मा बिग्यापन गर्न।"
"बिज्ञापन गरेको एक रत्ती पनि पैसा लाग्दैन हौ ! डराउनु पर्दैन। ढुक्क हुनुस।"
"तपाईंको गाउँ कहाँ हो गोठाले जि ?"
"नेपालमै हो।"
"कुन ठाँउ ? ...... अघि घरकै जस्तो उतर चै नदिनु होला।"
"ओके ! ..... असीबाट दस घटाउदा जति हुन्छ ? त्यहीँ हो मेरो गाउँ।"
"असीबाट दश घटाउदा त सत्तरी हुन्छ।"
"हो त्यही सत्तरीको बिचमा 'प' घुसाइदिनुस।"
"ए ए तपाईं.... सप्तरीको मान्छे पो हो ? त्यसो भा' म तपाईंको छिमेकी परेछु है !"
"तपाईंको घर कता हो ? जमिनमै हो भन्ने थाहा छ मलाई। त्यो जमिन कुन जिल्ला भित्र पर्छ, त्यो चै बताउनुस।"
"दुई जनाबिच झगडा सुरु हुनै लाग्दा के-के भन्छन् ? त्यहीँ हो मेरो गाउँ।"
"ए हजुर त्यस्तो फोहोर शब्द मबाट उच्चारण नगराउनुस।"
" अरे ... झगडा गर्नै लाग्दा एक अर्काले "ल हान् ल हान्" भन्दैनन् ? हो त्यै ठाउँ हो मेरो -लाहान।"
"हैट ! तपाईं त कमेडीमा म भन्दा नि कडा हुनुहुँदो रैछ।"
"तर ढुक्क हुनुस् तपाईंको दुकान बन्द गरिदिन्नँ।"
"दुकान ?"
" आइ मीन 'कमेडी नाइट्स विथ गोठाले' सो।"
"ए ए ! कै छैन म अर्को काम थालौँला। किसानको छोरो कै न कै त गरि हालिएला नि !"
"हा हा .... रजनिकान्त जोक्स सुन्नु भा छ ?"
"अँ .... सुन्या छु। ती जोक्सले मेरो मार्केट डाउन गराएका छन्"
"हो ती सबको नेपाल मामिला म ह्यान्डील गर्छु।"
"ए ए ! त्यो जोक्सको नेपाली डीलर तपाईं हो ?"
"अँ .....।"
"तर तपाईंको नाम कहिल्यै सुनिदैन त जोक्स मार्केटमा ?"
"म त्यस्तो सामाजिक कामको क्रेडिट माग्दिनँ।"
"तर म त माग्छु ......।"
"आ आफ्नो मर्जी हो, तपाईं माग्नुस।"
"साच्चै मागौँ त ! दिने हो ?"
"के दिनु ?"
"तपाईंको फोन नम्बर .....।"
गाडी एकाएक घ्याच्च रोक्कियो। रात परिसकेछ। यसो घडी हेरेँ। पौने आठ बजिसकेछ। गित सुन्दा सुन्दै म भुसुक्कै निदाएछु। छेउकी सिटवाली तिर यस्सो हेरेँ। ऊ त "म कति बेला उठुँला र बाहिर जान पाइएला" भन्ने भावले मलाई नै हेरिरहेकी रैछ। मैले हतार हतार आफ्नो सिटबाट उठिदिएँ। ऊ निस्किएर बाहिर गई।
"म निस्किन्छु खै " भन्दा त भैहाल्थ्यो नि ! के खालकी मान्छे हो ?" भन्ने लागिरह्यो मलाई। म पनि बसबाट ओर्लिएँ। उसको पछि लागेजस्तो नहोस् भनेरै म अलमल अलमल गर्दै मुत्र बिसर्जन स्थल तर्फ लागेँ।
हातमुख धोइसकेपछी अलि फ्रेस भइयो। खाना खान रोकिएको होला भन्ने मेरो अनुमान गलत साबित भो। यहाँ चिया नास्ताको मात्रै ब्यबस्था रहेछ। यी ड्राइभरहरु बडो चलाख हुन्छन्। जहाँ जुन होटलवालाले कमिसन दिन्छ, उसैका होटल अघि मात्रै गाडी रोक्छन्। अब अहिले आठ बजे यहाँ चियानास्ता खुवाएपछी कहाँ रोक्काउने हो थाहा छैन। केही त खानै पर्यो।
"म निस्किन्छु खै " भन्दा त भैहाल्थ्यो नि ! के खालकी मान्छे हो ?" भन्ने लागिरह्यो मलाई। म पनि बसबाट ओर्लिएँ। उसको पछि लागेजस्तो नहोस् भनेरै म अलमल अलमल गर्दै मुत्र बिसर्जन स्थल तर्फ लागेँ।
हातमुख धोइसकेपछी अलि फ्रेस भइयो। खाना खान रोकिएको होला भन्ने मेरो अनुमान गलत साबित भो। यहाँ चिया नास्ताको मात्रै ब्यबस्था रहेछ। यी ड्राइभरहरु बडो चलाख हुन्छन्। जहाँ जुन होटलवालाले कमिसन दिन्छ, उसैका होटल अघि मात्रै गाडी रोक्छन्। अब अहिले आठ बजे यहाँ चियानास्ता खुवाएपछी कहाँ रोक्काउने हो थाहा छैन। केही त खानै पर्यो।
मैले ब्ल्याक टी र एउटा दुईटा सेल रोटी मगाएँ। चिया पिउदै मैले यताउता नजर डुलाएँ - कहाँ चै गइछ त्यो केटी ? त्यो होटलमा ऊ देखिइन। भोक लाग्या छैन होला, अनि आफ्नै सिटमा गएर बसेकी हुँदि हो मैले अनुमान लगाएँ।
गाडीले हर्न बजाएर अब जाने सङ्केत गर्यो। मैले अघि नै चिया-सेल खाइसकेको थिएँ। हतारिदै गाडीभित्र छिरेँ म। सिटमा गएर हेर्छु त उसको सिट खाली छ, ऊ अझै आइपुगेकी छैन। "आखिर कहाँ गै होली त्यो ?" भन्ने जिज्ञासा पलायो। उसैको सिटतिर सरेर झ्यालबाट यताउता हेरेँ। बाहिर निस्पट्ट अध्यारो छ के देखिन्थ्यो ? कै देखिएन। म झ्याल बन्द गर्नै लागेको के थिएँ अलि पर अध्यारोकै बिचमा एउटा चुरोट सल्किरहेको देखियो। अध्यारोका बिछ मान्छे चिनिएन कसैले चुरोट पिइरहेको हुनसक्ने अड्कल काट्न सकिन्थ्यो। चुरोटको धुवाँ सर्किएर होला ऊ खोकेको आवाज आयो। यता गाडी हिड्न लाग्यो- तर ऊ अझै आउदिन। गाडीले अन्तिम हर्न बजाएपछी त्यो चुरोट भुइमा झरेको देखियो। म त्यतै हेरीरहदै थिएँ- त्यो मान्छे कुद्दै बसतिर आयो। म छक्क परेँ। अघि चुरोट खाने मान्छे मेरै छेउमा बस्ने केटी रैछ।
ऊ चुइगम चपाउदै गाडीभित्र छिरी। मैले बाटो छोडिदिएँ। ऊ झ्यालतिरको आफ्नो सिटमा गएर बसी। गाडीले फेरि आफ्नो गति समात्न थाल्यो। अरु सबै लाइट निभेर डीम लाइट बल्यो। मधुरो प्रकाशमा मैले उसको अनुहार नियाल्ने प्रयत्न गरेँ। ठ्याक्कै त्यही बेला उसले पनि मतिर हेरी। मैले उसलाई हैन झ्यातिर हेरेजस्तो अभिनय गरेँ। बाहिर निस्पट्ट अँध्यारो छ झ्याल बाहिर हेर्नुको कुनै अर्थ हुँदैन। सायद उसले यो कुरो बुझेकी हुँदी हो।
छेउछाउका अरुले नसुनुन भन्ने हिसाबले मैले दबेको आवाजमा उसलाई प्रश्न राखेँ।
"तपाईंले कैलेदेखी चुरोट खान थाल्नु भो ?"
"जैले सुकैबाट थालौँ, अरुलाई के मतलब ?"
"के प्रश्न सोध्नु पाप हो ?"
"मलाई थाहा छैन त्यस्ता कुरा। म नास्तिकलाई के था ?"
अहिले उसको अनुहार प्रष्ट देखिन्नँ। तर उसको बोलाइले थाहा हुन्छ ऊ अझै भयङ्कर रिसाइरहेकी छ। यस्तो आगो ओकलिरहेका बेला बोल्नु भन्दा नबोल्नु नै जाती भन्ने ठानेँ मैले। गोजीबाट मोबाइल झिकेर दिउँसो क्याफेमा भेटिएकी पारुलाई नम्बर लगाएँ। उसले उठाइन। फेरि लगाएँ अझै उठाइन। तेस्रो पल्ट ट्राइ गरेँ। बल्लतल्ल उठाई। म "हेल्लो हेल्लो" भन्दै थिएँ - फोन बिचैमा कट्यो। फेरि ट्राइ गरेँ। लागेन। मोबाइलको सिग्नल स्ट्रेन्थ हेरेँ जम्मा एक लाइन रहेछ।
फोन नलागेपछि मैले पारुलाई म्यासेज पठाएँ।
"पारु तिम्रो साथिको नम्बर देऊ न।"
"पारु तिम्रो साथिको नम्बर देऊ न।"
तर म्यासेज पनि गएन। त्यो म्यासेज आउट बक्समै गएर बस्यो। दुईतीन पल्ट ट्राई गर्दा नि भएन। "लु नभए नहोस् त" भनेर मोबाइल गोजीमा राखेँ र निदाउने चुपचाप बसेँ।
.............
मैले एक पल्ट मात्रै सबिना जी सङ्ग उहाँको फोन नम्बर मागेको थिएँ। त्यो पनि सिरियस भएर हैन, यत्तिकै ठट्टा गर्ने क्रममा। खासमा नम्बरको आवस्यकता नै परेन भनौं अझ। फेसबुक च्याटमै दुईतीन दिन दुइतिन दिनमा "हाइ हेल्लो" हुन्थ्यो। सात आठ दिनको ग्यापमा एउटा टपिकमा गफ चल्थ्यो हाम्रो। प्रायः शनिबारको रात - नौ दस बजे हाम्रो बहस चल्ने शेड्युल हुन्थ्यो। प्रायः उताबाट सम्बाद सुरु हुन्थ्यो।
"आजकाल के गर्नु हुँदैछ गोठाले जी ?"
"आजकल त बेरोजगार भैएको छ हजुर।"
"गाईबाख्रा हेर्ने काम के भो ?"
"गाइबाख्रा पाल्नै छोडे यो खाल्टोमा। अब खाली जमिननै कहाँ बाकी छ र यहाँ ?"
"त्यो त हो, अनि जोक्सको मार्केट पनि चौपट भाको हो ?"
"जोक्स मार्केटमा फाइदा छैन। दिमाग र समयको सत्यानाश।"
"कमेडी नाइट्स विथ गोठाले सो' के भो ?"
"स्पोन्सर भेटिएन कोहि। त्यो योजना पनि त्यत्तिकै थन्किराछ।"
"अनि अब कसरी गुजारा चल्छ त ?"
"यो पेटका लागि कै त गर्नै पर्छ। म सोच्दैछु - पानीपुरिको एउटा दुकान खोलु।"
"त्यो खोल्दा हुन्छ। त्यसमा राम्रो आम्दानी हुन्छ। आजकल कलेजका सबै केटीहरु पानीपुरी भैयाकै पछि लाग्छन्।"
"त्यसो भए यो 'गिड्डै गिड्डको शहर' का सारा केटिहरु मेरै पछि लागुन भन्ने चाहानु हुन्छ तपाईं ?"
"के भो त राम्रै हुन्छ नि !"
"म एक्लो ज्यानले त्यत्रा जेरहरुलाई पाल्न सक्दिनँ।"
"तपाईंले पाल्नै पर्दैन। आजकलका केटिहरु पढेलेखेका सक्षम हुन्छन्। उल्टै तिनिहरुले नै तपाईंलाई पाल्छन।"
"पाल्छन हैन, मलाई त्रीशुलिमा लगेर फ्याल्छन बरु।"
"फाल्दैनन हौ फाल्दैनन। कानुन उनिहरुलाई नि लाग्छ।"
समय बित्दै जादा हामीबिच हासो ठट्टामात्रै हैन, जीवन दर्शनका कुरा नि हुन्थ्यो। उताबाट हाई भनिसकेपछी पहिलो वाक्यमा जस्तो बिसयको उठान भो, हो त्यही बिसयमा हाम्रो बातचीत अगाडिबबढ्दै जान्थ्यो।
एकदिन मैले फेसबुकमा यौटा फोटो राखेँ- 'एक्लो एक्लो छु म' भन्ने क्याप्सन दिएर। त्यही फोटोमा कमेन्ट यस्तो आएको रहेछ। त्यो कमेन्ट उहीँ "लाहानवाली" को थियो। त्यस दिनका लागि गफ गर्ने विषय मिलिहाल्यो।
"बेलैमा बिज्ञापन दिनु पर्यो नि त पत्रीकामा"
"आबेदन फारम खुल्यो भन्ने ब्यहोराको बिज्ञापन जमानामा दिएकै हो। आजसम्म यौटै आवेदक आएन। आइनन्।"
"आएकालाई धमाधम रिजेक्ट हान्नु भो होला अनि !"
" आबेदनका लागि टाइम कैलेसम्म हो ? केके डक्युमेन्ट चाहिने हो ? भन्नुस् म फर्वार्ड गर्छु।"
"तपाईं एप्लाई नगर्नुस्... ।"
"किन ? सोर्स फोर्स चाहिन्छ कि क्या हो ?"
"आवेदनका लागि पहिलो शर्त: अनुभवीलाई निषेध छ।"
"अनि म कसरी अनुभवी भए त ?"
"तपाईंले सेयर गर्ने गरेका फिल्मी भिडियो र लभ सम्बन्धी स्ट्याटसले 'आइ गेस्ड यु आर इन रीलेसन्सिप विथ समवान' ।"
"त्यसो भए त मैले पनि तपाईंलाई त्यस्तै ठान्नु पर्ने हुन्छ।"
"मैले त्यस्ता गित र भिडियो सेयर गरेँ र ?"
"तपाईंका धेरै कविता र गजल त त्यस्तै छन- ट्र्याजिडीवाला।"
"लेखकको खुवी नै त्यै हो, नभएको कुरालाई पनि हो जस्तै अनुभुत गरि शब्दमा उतार्नु।"
"अनि त्यसरी लेखिएका शब्दहरु नै गित हुने हैनन ? ती गित हाम्ले गुनगुनाउदा, सेयर गर्दा हामी अनुभवी ठानिने ?"
"मैले दाबी गरिनँ, अनुमान सम्म हो मेरो।"
"अनुमान नै कालान्तरमा दाबी भएर प्रस्तुत हुन्छ।"
"महोदय, आज दर्शनको पालो हैन। त्यसैले दर्शनलाई नछोऔ।"
"छुन्छु भनेर दर्शन छोइने हैन, हाम्रो जिबनको पलपलमा यौटा दर्शन छ। बोल्नुमा पनि यौटा दर्शन लुकेको छ। नबोल्नुमा पनि यौटा दर्शन लुकेको छ। हास्नुमा पनि एउटा दर्शन हुन्छ, रुनुमा अर्को।"
"लु आजलाई दर्शन नमस्ते गरेँ। नियम मिच्न हुन्न। म चै आज दर्शनको पाटो कोट्याउन्नँ।"
यसैबिचमा मेरो आन्तरिक परीक्षा सुरु भो। त्यसकारण २०/२५ दिन भुमिगत नै भइयो। मोबाइल फेसबुक सब बन्द। २६ औं दिन फेसबुकमा म झुल्किएँ।
"You got three message from sabina ..." भनेर नोटिफिकेसन आयो। मैले नोटिफिकेसन बारमा क्लिक गर्दै म्यासेज हेरेँ।
"कता गायब भाको हौ ?
"के हो नबोल्ने ?"
"म्यासेज हेरेर पनि रीप्लाई नदेको हि ?"
"पैला सास त फेर्न दिनुस्, अनि रीप्लाइ फर्काउला।" मैले रेप्लाई फर्काएँ।
"एक्जाम कस्तो भो ?"
"एक्जाम 'एक्जाम' जस्तै भो।"
"ए हो ? म त दुई-जाम जस्तो पो भयो कि भन्ने ठानी रा !"
"ठान्दैमा हुन्छ। एक्जाम जस्तै भाको छ।"
"अरु के छ गोठाले महाराजको ? बताइबक्सइन्थ्यो कि ?"
"यो 'सियोस' भन्ने शब्द चै मसङ्ग सम्बाद गर्दा प्रयोग नगर्नु। सियोस भन्दा सियोले नै घोचेजस्तो लाग्छ।"
"झन भाउ दियो, झन रिसाउने ..... ।"
"भाउ तिनीहरुलाई दिनुस् जो भाउ माग्छन्।"
"मत्लब ?"
"तरकारी किन्न जादा तरकारी बेच्ने भैयालाई भाउ दिनु भनेको क्या। बिचरालाई सप्पैले "भैया यतिमा देऊ न" भन्दै उसको भाउ गिराइरा हुन्छन्।"
"तरकारी कुरा कसरी आयो यहाँ ?"
"आयो नि ! तपाईंको भान्सामा तरकारी सधैं आउदा हुने। आज कुरा कुरामा कुरा चल्दा तरकारीका कुरा आउन नहुने ? वाह .... क्या स्वार्थी छ यो दुनियाँ !"
"के हो आजको टपिक नै 'तरकारी' छ त। तरकारीको ब्यापार थाल्या हो कि क्या हो ?"
"पानीपुरीको ब्यापारमा त्यति पोसाएन। अनि साइकलमा तरकारी बेच्न थालेको।"
"लौ हेर ! पानीपुरीको बिज्नेस थालेर पनि छोड्दी सकेको ?"
"घाटाको बिज्नेसलाई पकडिरहने म कुनै 'फेविकोल' हुइनँ।"
"अनि कुनै दिन भेट भो भने पानीपुरी त खुवाउनु हुन्छ नि - आफैले बनाको ?"
"बिज्नेस छोडेपछि काम पनि छोडियो। साथिहरुलाई पानीपुरी बनाएर खुवाउदा पैसा आउँदैन।"
"पैसै मात्रै ठुलो हो जिन्दगीमा ? कति स्वार्थी हौ तपाइँ त ?"
"पैसा कमाउनकै लागि सबैले व्यापार गर्ने हो। पैसै कमाउनलाई अरुले नि पानीपुरी बेच्ने हुन्। धर्म कमाउन भनेर पानीपुरी बेच्ने मान्छे मैले आजसम्म भेट्या छैन।"
"हो हजुर हो। अनि तरकारीको बिज्नेस कस्तो चल्दै छ ?"
"खै ! यो पनि धेरै दिनसम्म टिक्ला जस्तो छैन।"
"अनि त्यसपछि कुन बिज्नेस थाल्ने ?"
"कवाडी; "कागुज बोतुल फलाम लेले" भन्ने बिज्नेस थाल्नु पर्ला। त्यसमा लगानी डुब्ने डर हुन्नँ।"
"हा हा हा .... किनकी त्यसमा लगानी नै छैन हैन त ? यो लाइन चै नभन्ने ?"
"सबै कुरा भनिदैनन्। कति कुरा त मान्छेले आफै बुझ्नुपर्छ- नभनिकनै।"
"लु त्यसो भए म गएँ।"
"कहाँ ?"
"सुत्न।"
"ए ए .....।"
गाडी फेरि रोक्कियो। बसको लाइट बल्यो। यसो घडी हेरेको एघार बजेको रहेछ। नाइट बसमा यात्रा गर्नु भनेकै उङ्ने, निदाउने अनि ब्युझिने, अल्छिको हाइ काढ्ने। फेरि उङ्ने निदाउने ......। यहि क्रमको पुनरावृत्ति नै रात्रीकालिन यात्राको विशेषता हो।
सायद खाना खुवाउन रोकेको हुनुपर्छ। म सिटबाट उठ्न के लागेको थिएँ छेउकी सिटवाली मेरो काधमा शीर ढल्काएर निदाइरहेकी। के गर्नु के नगर्नुको स्थिती भो। उसलाई निद्राबाट उठाउन यसो झक्झकाउनु पर्ने थ्यो, त्यत्ती गर्ने आट पनि आएन। धन्न ऊ त्यसको एकै क्षणमा ब्युझिई। मेरो काधमा उसको शीर ढल्किएका प्रती ऊ सजग भई। अनि "सरी" भन्दै बाहिर निस्किन खोजी। मैले बाटो छोडीदिएँ। यस पटक भने म पनि उ सङ्सङै ओर्लिए - बसबाट।
मुत्र बिसर्जनका हेतु ट्वाइलेटतिर प्रस्थान गरेँ म। मान्छेहरूको भिड छ। सबैलाई यौटै समस्या। ठ्याक्कै दस मिनेट त्यहीँ बित्यो मेरो। त्यसपछि हातमुख धोईवरी खाना अर्डर गर्न तिर लागेँ म। ऊ कहाँ बसेकी होली भनी यताउता नजर डुलाएँ। उ.... पर ... कुनाको टेबुलमा एक्लै बसेकी रैछ। मैले २ सेट खाना अर्डर गरेर ऊ बसेकै टेबल छेउको कुर्सी तानेँ। म उसङ्ग बोल्न खोज्दै थिएँ ऊ जुरुक्क उठेर अर्को टेबलमा गई।
छेउछाउका ५/६ जना मान्छेहरूले मलाई शङकाको नजरले हेर्न थाले। म तिनिहरुलाई वास्तै नगरी खाना कुर्न थालेँ।
ओ हो ! पारुलाई म्यासेज गर्नु भन्याथेँ। त्यस्ले नम्बर पठाइ कि पठाइएन ?
म मोबाइल चेक गर्न थालेँ। यत्तिकैमा नजानिदो गरि यताउता नजर डुलाएँ। एक जना ४०/४२ बर्षकि महिला मतिर एक टकले हेरिरहेको पाएँ। मेरो सिट छेउकी केटीका कारण मैले आज राम धुलाई भेट्ने हु कि ? भन्ने डर लाग्न थाल्यो। म फोनमा ब्यस्त छु झै देखाउन लागेँ।
पारुले अझै म्यासेज पठाकी छैन। मैले फोन गर्न खोजेँ उसलाई। फोन लागेन। सिग्नल स्ट्रेन्थ एक लाइन पनि छैन के लाग्थ्यो फोन ?
खाना खाइवरी आफ्नो सिटमा गएर बसेँ म। ऊ मभन्दा पैले नै आइपुगी छ। उसले खाना खान बसे जस्तो त लाग्याथ्यो तर भाग बस्ने काम मात्रै गरि होला भन्ने अनुमान लगाएँ। अन्य यात्रुहरू पनि गाडीमा चड्दै थिए। मैले मोबाइल निकालेर फेरि पारुलाई फोन गर्न खोजेँ लागेन। म्यासेज छोडेँ।
"पारु इट्स अर्जेन्ट ! उसको डिटेल इन्फो चाहिदैन... जस्ट सेन्ड मी हर नम्बर...."
मेरो मोबाइलको ब्याट्री सक्किनै लागेको रैछ- २१ %। स्विच अफ भै हाल्ने पो हो कि ? मैले मेरो झोलाबाट पावर बैङ्गक निकालेर चार्जिङ केबल जोडेँ।
उसले सोधी -
"दुईटा चार्जिङ्ग केबल छ ?"
"छैन ... किन.... पानीको बोतल झैँ झ्याल बाहिर हुत्याउन ?"
ऊ कै बोलिन। मैले चार्जिङ्ग केबलबाट मेरो मोबाइल झिकेर उसको हातमा थमाइदिएँ।
ऊ हल्का मुस्कुराउदै मतिर हेरी। आफ्नो मोबाइलमा चार्जिङ्ग कनेक्सन जोडी। गाडी हिड्न लाग्यो। ठुलो बत्ती निभेर डिम लाइट सुरु भो। गाडीले फेरि आफ्नो गति समायो।
..........
सबिना खड्का जी सङग गफ हुँदै गयो। बिस्तारै बिस्तारै ख्याल ठट्टा गर्दै जादा उहाँका बारेमा सबै कुरा थाहा हुँदै आयो। घर लाहान। बाबू आमा किसान। परिवारमा दुईटी छोरी र एक छोरा। घरकी सबिना जी जेठ्ठी छोरी। लहानबाटै एस एल सी र १२ सिध्याएर काठमाडौंमा ब्याचलर पढ्न थालेकी एक आटिली केटी। घरतिरबाट चामल दाल महिना महिना दिनमा कोठामै आइपुग्ने। त्यसका लागि उहाँका पिताजीले गाउँकै एक ड्राइभर दाइको जिम्मा लगाएका। यताउताको खर्च सबिनाजीको जबले धान्ने। यो खाल्टोमा केटीका लागि काम भनेकै त्यही रीसेप्सनिस्ट त छ। उहाँ लालिगुरास सहकारी बित्तिय सस्था कोटेश्वर कार्यलयकी रीसेप्सनिस्ट। त्यही जबले धान्नु पर्ने महिना। कोठामा उहाँ र भाइ बस्ने। भाईले भर्खर slc सिध्याएर ११ पढ्न थालेको। कहिलेकाही अभरै पर्यो भने उहाँका पिताजीले तिनै परिचित ड्राइभरको हातमा ४/५ हजार पठाइदिने।
निस्कर्शमा भन्दा- जिबनमा आफ्नै बलबुताले कै गर्छु भन्ने स्वाभावकी एक हिम्मतिली केटी- सबिना। मास्टर्स सिध्याएर ११/१२ कक्षाकालाई पढाउछु भन्ने उहाँको लक्ष्य। सपना। चाहाना। योजना भनौं।
उहाँ सङ्गको यो सम्बादको क्रम लगभग ३ महिना सक्किएर चौथो महिनामा प्रवेश गर्दै थियो। त्यस बेला हाम्रो घरको नेट बिग्रीयो। सर्भिस प्रोभाइडरलाई कराउँदा कराउदा गरियो। "हस् हजुर हस् हामी आजै ऐले मान्छे पठाउछौ" भन्न कहिल्यै छोडेनन। त्यस बेला लगभग ७/८ दिन नै अन्धकारमा बस्नु पर्यो। अन्धकार मत्लब ईन्टरनेट सेवाबाट बन्चित हुँदाको अवस्था। आजको युगमा इन्टरनेटबाट अलग्गिनु भनेको त निरक्षर हुनु सरह हो। मेरो मोबाइलमा डाटाबाट निक्कै स्लो चल्छ ईन्टरनेट। चिप्लेकिरा झैं। त्यसैले म डाटाले ईन्टरनेट चलाउदिन।
घरको नेट बिगृएको छैटौं दिन हुनुपर्छ- उहीँ टिकट काउन्टरको साथी नबराजको जन्म दिन परेको थियो। जन्मदिनमा पार्टी त खुवाउनै पर्छ भन्दै बाँकी सबैले कर गरेछन्। उसलाई नि खासै अफ्ठ्यारो थिएन। कोठा लिएर बसेको मान्छे। कोठामा एक्लै। हरेक टिकट काट्दा उसलाई राम्रै कमिसन हात पर्थ्यो। तसर्थ त्यो दिन उसको कोठामा पार्टी हुने भो। हामी सबै जना ६ बजेतिर उसको कोठा पुग्यौं। ३ जना साथी पहिल्यै आइसकेका रह्छन। हामी पुग्दा त्यहाँ सात जना भइयो। पकाउने देखि सलाद काट्ने सम्मका सारा काम बाडेर गरियो। आठ बजेतिर सब रेडी भो। केटाहरूले अघिनै ४ बोतल बियर र एक फुल भोड्का लिएर आइसकेका रहेछन्। पार्टी सुरु भो। गानाबजाना सुरु भो।
म कोक पनि नखाने मान्छे। त्यस दिन मेरो कै जोडबल चलेन। मलाई दुई प्याक नखुवाई तिनीहरुले छोडेनन्। मलाई त्यतिले काम पुगि'गो। त्यसपछि म अर्को कोठामा गएर ढल्किएँ।
"ओ हो यहाँ त वाइफाइ छ नि !" मलाई एक्कासी याद आयो। मैले वाइफाई कनेक्ट गरेँ।
उसले सोधी -
"दुईटा चार्जिङ्ग केबल छ ?"
"छैन ... किन.... पानीको बोतल झैँ झ्याल बाहिर हुत्याउन ?"
ऊ कै बोलिन। मैले चार्जिङ्ग केबलबाट मेरो मोबाइल झिकेर उसको हातमा थमाइदिएँ।
ऊ हल्का मुस्कुराउदै मतिर हेरी। आफ्नो मोबाइलमा चार्जिङ्ग कनेक्सन जोडी। गाडी हिड्न लाग्यो। ठुलो बत्ती निभेर डिम लाइट सुरु भो। गाडीले फेरि आफ्नो गति समायो।
..........
सबिना खड्का जी सङग गफ हुँदै गयो। बिस्तारै बिस्तारै ख्याल ठट्टा गर्दै जादा उहाँका बारेमा सबै कुरा थाहा हुँदै आयो। घर लाहान। बाबू आमा किसान। परिवारमा दुईटी छोरी र एक छोरा। घरकी सबिना जी जेठ्ठी छोरी। लहानबाटै एस एल सी र १२ सिध्याएर काठमाडौंमा ब्याचलर पढ्न थालेकी एक आटिली केटी। घरतिरबाट चामल दाल महिना महिना दिनमा कोठामै आइपुग्ने। त्यसका लागि उहाँका पिताजीले गाउँकै एक ड्राइभर दाइको जिम्मा लगाएका। यताउताको खर्च सबिनाजीको जबले धान्ने। यो खाल्टोमा केटीका लागि काम भनेकै त्यही रीसेप्सनिस्ट त छ। उहाँ लालिगुरास सहकारी बित्तिय सस्था कोटेश्वर कार्यलयकी रीसेप्सनिस्ट। त्यही जबले धान्नु पर्ने महिना। कोठामा उहाँ र भाइ बस्ने। भाईले भर्खर slc सिध्याएर ११ पढ्न थालेको। कहिलेकाही अभरै पर्यो भने उहाँका पिताजीले तिनै परिचित ड्राइभरको हातमा ४/५ हजार पठाइदिने।
निस्कर्शमा भन्दा- जिबनमा आफ्नै बलबुताले कै गर्छु भन्ने स्वाभावकी एक हिम्मतिली केटी- सबिना। मास्टर्स सिध्याएर ११/१२ कक्षाकालाई पढाउछु भन्ने उहाँको लक्ष्य। सपना। चाहाना। योजना भनौं।
उहाँ सङ्गको यो सम्बादको क्रम लगभग ३ महिना सक्किएर चौथो महिनामा प्रवेश गर्दै थियो। त्यस बेला हाम्रो घरको नेट बिग्रीयो। सर्भिस प्रोभाइडरलाई कराउँदा कराउदा गरियो। "हस् हजुर हस् हामी आजै ऐले मान्छे पठाउछौ" भन्न कहिल्यै छोडेनन। त्यस बेला लगभग ७/८ दिन नै अन्धकारमा बस्नु पर्यो। अन्धकार मत्लब ईन्टरनेट सेवाबाट बन्चित हुँदाको अवस्था। आजको युगमा इन्टरनेटबाट अलग्गिनु भनेको त निरक्षर हुनु सरह हो। मेरो मोबाइलमा डाटाबाट निक्कै स्लो चल्छ ईन्टरनेट। चिप्लेकिरा झैं। त्यसैले म डाटाले ईन्टरनेट चलाउदिन।
घरको नेट बिगृएको छैटौं दिन हुनुपर्छ- उहीँ टिकट काउन्टरको साथी नबराजको जन्म दिन परेको थियो। जन्मदिनमा पार्टी त खुवाउनै पर्छ भन्दै बाँकी सबैले कर गरेछन्। उसलाई नि खासै अफ्ठ्यारो थिएन। कोठा लिएर बसेको मान्छे। कोठामा एक्लै। हरेक टिकट काट्दा उसलाई राम्रै कमिसन हात पर्थ्यो। तसर्थ त्यो दिन उसको कोठामा पार्टी हुने भो। हामी सबै जना ६ बजेतिर उसको कोठा पुग्यौं। ३ जना साथी पहिल्यै आइसकेका रह्छन। हामी पुग्दा त्यहाँ सात जना भइयो। पकाउने देखि सलाद काट्ने सम्मका सारा काम बाडेर गरियो। आठ बजेतिर सब रेडी भो। केटाहरूले अघिनै ४ बोतल बियर र एक फुल भोड्का लिएर आइसकेका रहेछन्। पार्टी सुरु भो। गानाबजाना सुरु भो।
म कोक पनि नखाने मान्छे। त्यस दिन मेरो कै जोडबल चलेन। मलाई दुई प्याक नखुवाई तिनीहरुले छोडेनन्। मलाई त्यतिले काम पुगि'गो। त्यसपछि म अर्को कोठामा गएर ढल्किएँ।
"ओ हो यहाँ त वाइफाइ छ नि !" मलाई एक्कासी याद आयो। मैले वाइफाई कनेक्ट गरेँ।
धमाधम नोटिफिकेसन एलर्ट बज्न थाल्यो। मैले म्यासेज चेक गर्न थालेँ। १६ जनाले म्यासेज गरेका रैछन। ती १६ जनामा सबिना जीको पनि म्यासेज रैछ। मैले क्लिक गरेँ।
"हाई के छ ?"
"किन हो म्यासेज नफर्काको ?"
"ब्यस्त हो ?"
"ठिकै छ त्यसो भा।"
"के हो मान्छे यसरी किन गायब भाका हुन् ?"
"बोल्न मन नभए नबोल्दा भो, कमसेकम भन्नू त पर्छ।"
उताबाट यस्तै पाराका १८ ओटा अन्सीन म्यासेज हेरियो। मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"हाई ... सरी है ! मेरो नेट प्रब्लम थ्यो। आज साथिकोमा आएर चलाउदै छु।"
"भो गफ लाउनु पर्दैन। बोल्न मन नभए नबोल्दा भैगो नि कसले कर गर्या छ ?"
"नेट बिग्रीएपछी मैले के गर्नु ?"
"डाटा बाट भए नि यस्सो हाई भन्न सकिन्छ नि !"
"मेरो मोबाइलबाट डाटा राम्रो चल्दैन।"
मेरो मोबाइल एकाएक झ्याप्प बन्द भो। अन गर्न खोजेँ भएन। ब्याट्री सक्किएको हुनुपर्छ। चार्जर खोजेँ, भेटिनँ। नबराजलाई उसको चार्जर कहाँ छ भनी सोधेँ। "यतै थ्यो कता पर्यो यार" भन्ने जवाफ दियो। यत्तिकै च्याटिङ्ग छोडेँ भने बेक्कारमा भाउ खोजे जस्तो हुन्छ। च्याटिङ त गर्नै पर्यो भनेर मैले नबराजको मोबाइल मागेँ। उसको मोबाइल म्युजिक प्लेयरमा कनेक्ट रैछ। केटाहरूलाई म्युजिक नभै नहुने। त्यसैले अर्को साथी सुरेशको मोबाइल लिएर च्याटिङ्ग सुरु गर्न थालेँ।
फेरि आठ ओटा म्यासेज आइसके छन्। किन नबोलेको भन्ने आशयको। मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"हेर न मेरो मोबाइलको ब्याट्री सक्किएछ यही बेला।"
"भो गफ नदिनुस् । घरी नेट बिगृयो भन्या छ, घरी ब्याट्री सक्कियो भन्या छ। बोल्न मन नभए नबोल्दा भो। म कर गर्दिनँ।"
"अरे बाबा ! भएकै कुरा गर्दा पनि नपत्याउनेलाई के भन्नू ?"
"आज यहाँ साथिको बर्थ डे पार्टीमा आछु। त्यै भर अनलाइन आउन मिल्यो"
"भो गफ नखोकौ।"
उसले बिश्वास गर्ली भनेर मैले वल्लो कोठामा आएर सबै जना नाच्दै गरेको फोटो खिचेँ। त्यो फोटो पठाउन 'अप्लोड इमेज' मा क्लिक गरि पठाइदिएँ। अप्लोड हुन अलि टाइम लाग्ने भो। मोबाइल त्यही छोडेर म मुत्र बिसर्जन गर्न ट्वाइलेट छिरेँ।
फर्किएर आउँदा १९ ओटा म्यासेज आइसकेछ। सबै सबिना जि कै। म्यासेज पढ्न थालेँ।
"तपाईं यस्तो मान्छे हुनुहोला भन्ने मैले कैले सोचेकै थिन"
"मैले के सोचेको थिए, तपाईं के निस्किनु भो।"
"हिजो म तपाईंकी साथी भन्दा क्या खुशी लाग्थ्यो, आज्देखी लाज लाग्न थाल्यो"
"तपाईंको सोच यस्तो रैछ, अनि के बोल्नु हुन्थ्यो ?"
"तपाईंको त्यस्तो नियत होला भन्ने मैले सपनामा सम्म सोचिन।"
हैन यो मान्छे आज किन यस्तो फायर भाको हो ? मैले बुझ्नै सकिनँ। मैले प्रश्न गरेँ।
"हैन मैले त्यस्तो के गरेछु जसका कारण यत्रो विधि रिस ममाथि ?"
"म के जान्नु ? .... त्यस्तो फोटो पठाउने तपाईं ?"
म छक्क परेँ। त्यो पार्टीको फोटोमा के खराबी रैछ ? भन्ने सोच्दै माथी स्क्रोल गर्दै गएँ। त्यसपछि त म आफै खङ्रङै भएँ। सन्नी लियोनीको नग्न तस्बिर पो छ। म छाँगाबाट खसे झैं भएँ। त्यो अघिको दुई प्याक एक पलमै उत्र्यो। अघि मैले पार्टीको फोटो पठाउदा सन्नी लियोनीको फोटो गएछ। भर्खर खिचेको फोटो लिस्टको माथी नै होला भनेर मैले सबभन्दा माथिको फाइल सेलेक्ट गरेक थिएँ।
तर भएछ त्यस्तो ......... ।
त्यसपछि मैले कै भन्ने ठाउँ रहेन। सबिनाजीले कै भन्नलाई समय पनि दिइनन्। मलाई तत्काल ब्लक हानिएछ। म सङ्ग उनको नम्बर पनि थिएन। कुन चै फोटो हो भन्ने कन्फर्म नै नगरी हतारमा क्लिक गर्नु मेरो गल्ती भो। आफै प्रती रीस उठेर आयो। रीसले सुरेशको त्यो फोन भित्तामा बजारीदिएँ। नबराज "के भो ? के भो ?" भन्दै आइपुग्यो। मैले घटनाको बेलिबिस्तार लगाएँ। घटना पनि के भन्नू दुर्घटना भनौं अझ। ऊ बेस्सरी हास्यो। एकै क्षणमा सबै साथिहरुले घटना थाहा पाए। सबै एक अर्कातिर हेर्दै झन हास्न थाले। मलाई खपी नसक्नु भो।
सुरेशमाथि मेरो रीस पोखियो।
"मुला ... तिम्ले सन्नी लियोनिको त्यस्तो फोटो किन राख्या मोबाइलमा ?"
"आरती ओतारेर पुजा गर्न" छेउको राजिन्द्रले थप्यो। सबै गलल्ल हासे।
"त्यस्तो फोटोहरु छन् भनेर भन्नू त पर्छ नि यार" मैले कमजोर तर्क राखेँ।
"त्यो भन्दा खत्रा खत्रा फोटो पनि छन् हेर्ने हो ?" प्रकाशले मेरो कमजोर तर्कमाथी काउन्टर एट्याक गर्यो।
"यार सरद, तैले नै अलि बिचार गर्नु पर्थ्यो फोटो पठाउदा" राजुले मतिर गल्ती औल्यायो।
"अरे यार त्यो त हो, तर मैले पनि त्यस्तो होला भन्ने के था ? भर्खर खिचेको फोटो सबभन्दा माथीकै हो भन्ने ठाने" मैले आफ्नै बचाउ गरेँ।
"हेर मित्र ! जे हुनु भै गो। अब तनाब लिएर हुँदैन। चिन्ता नलेऊ। उसले भोलि आफै बोलाउछे।" नवराजले भन्यो।
"किन चिन्ता लिनु पर्यो ? त्यस्ता केटी त म लाइन लगाइदिन्छु, तँ भन् मात्रै न !" प्रकाशले आगोमाथी घ्यु थप्यो।
"पैला आफ्नै लागि यौटी पट्टाएर देखा" राजुले प्रकाशको भनाइलाई काउन्टर गर्यो।
"हाम्रो क्याम्पसकी त्यो पुजालाई तिमिहरुकै अगाडी पट्टाको बिर्सियौ ?" प्रकाशले उसको बहादुरी सम्झायो।
"पट्टाएर मात्रै के गर्नु ? तैले पुजाको आरती उतारिस, लास्टमा प्रसाद अर्कैले खायो" राजुले थप्यो।
"लास्टमा अर्कै सङ्ग भागी त मैले के गर्नु ?" प्रकाश जङ्गियो।
"अरे यार तिमिहरु कहाँ कुरा यहाँ नल्याओ न हौ !" नबराजले कुरो पट्रीमा ल्याउन खोज्यो।
"तर सबिना जी त्यस्तो खालको केटी हैन। मैले उनिहरुलाई बुझाउन खोजेँ।
"हेर भाइ सब केटीहरु त्यस्तै हुन्, हाम्लाई थाहा छ" सुरेश बोल्यो।
"तिमिहरुले बुझ्दैनौ यार, साच्चै ऊ त्यति केटि हैन।" म बोलेँ।
एक क्षणको मौनता पछि नबराज बोल्यो-
"हेर यार, अब टेन्सन नलेऊ। अहिले हामी सबै टिल्ल छौँ। भोलि ठन्डा दिमागले कै न कै हल निकालौला। तिमी यहीँ ढल्की राख।"
केटाहरू अर्को कोठातिर लागे। म बिचारको शुन्यताको खाडलमा जाक्किएँ। पुरै दिमाग खाली भएजस्तो।
त्यो घटनाको भोलि पल्ट मैले नयाँ फेसबुक खाता खोलेर सबिनाजीलाई सर्च गरे सर्च गर्दा उहाँको एकाउन्ट भेट्टिएन। सबिनाजी ले आफ्नो एकाउन्ट नै डीएक्टिभेट गरेको हुनुपर्छ भन्ने निस्कर्श निकाले मैले। त्यसपछि उहाँ सङ्ग कहिल्यै बोलचाल भएन मेरो। भेट हुने त झन सम्भावना नै रहेन । तर .........
..............
झल्यास्सै ब्युझिएँ म। बिहान हुनै लाग्या रैछ। घडी हेरे सवा पाँच। मेरो छेउमा बस्ने केटीको झर्ने ठाउँ आइपुग्नै लाग्या थ्यो। ऊ यताउता चलमलाउदै आफ्नो सामान चेक गर्न थाली। मैले मेरो मोबाइल चेक गरेँ। अझैसम्म पारुको रीप्लाइ आ'को थिएन। नहुने दिन कै गरे नि हुँदैन भने झै मेरो कै लागेन। मैले यो यात्रा भरी मेरो सिट छेउकी सङ्ग बोल्ने प्रयास गरिरहेँ तर ...... सकिनँ।
म दबेको अअवाजमा उसङ्ग बोल्न खोज्छु ऊ जोडले झर्किदै बोल्छे। वरतिर परतिरका यात्रुले मलाई हिजैदेखी शङ्कालु नजरले हेरिराखेकै थिएँ। मैले धेरै कर गरिनँ।
गाडी रोक्कियो। उसको ठाउँ आए जस्तो छ। मैले प्रश्न गरेँ ।
"हेल्प गर्नु पर्छ ?"
ऊ कै बोलिन। मैले यसो सघाइदिने हेतुले उसको ब्याग तानेँ। उसले नाई भनिन। गाडीको हुटबाट पनि सामान निकाल्नु पर्ने रैछ। मैले सघाइदिएँ। दुईटा जेब्रा झोला, एउटा सुटकेस र उसको ह्यान्ड ब्याग। साच्चै ऊ अब काठमाडौं नफर्किने निधो गरेरै हिडेकी हो भन्ने कुरा उसका सामानले बताए। गाडी हिड्न लाग्यो। म अगाडि बढ्न लागेँ। उसले मलाई एक्कासी आफुतिर तानी अनि गम्लङ अङ्गालो हाली। उसका आखाबाट आँसु झर्न थाले।
अचानकको उसको यस्तो व्यबहारले म प्रतिक्रियाले म प्रतिक्रिया शुन्य भएँ। मैले कै भन्न र सोच्न सकिनँ।
गाडीले हर्न बजायो। ऊ आफू सम्हालिदै भनी-"बाई।"
म गाडीमा चढे। मोबाइल बज्यो। पारुको म्यासेज बल्ल आएछ। उसले लेखेको थी-
"सरी ! सरद, हेर न मैले कति ट्राइ गरेँ तर तिम्लाई फोनै लागेन। म्यसेज पनि गएन। यो म्यासेज पनि कैले सेन्ड हुने हो था छैन। तै पनि पठाइराख्या'छु। भोलि बिहानै म तिम्लाई फोन गर्छु। त्यो तिमी छेउमा बसेकी साथिको नाम सबिना खड्का हो। घर लाहान। मोबाइल नम्बर- ९८४३५८४३४८ हो। पर्सि उसको बिहे छ। इङ्गेज्मेन्ट एक महिना अघि नै भैसकेको भन्थी। बाँकी म भोलि बिहानै तिम्लाई फोन गरेर भन्छु है !"
मैले रीप्लाई फर्काएँ।
"म उसलाई राम्रोसँग चिन्छु, मलाई त बस् उसको नम्बर चाहिएको थ्यो। थ्याङ्क्स फर योर हेल्प।"
गाडीले आफ्नो गति समायो। मेरो पनि यात्रा अब टुङ्गिनै लाग्दै छ। मैले कंचनपुरमा झर्नुछ। कंचनपुर आउन अब आधा घन्टा जति छ। म कंचनपुरमा त झरौला तर मेरो मन यहीँ लाहानमा झरिसकेको छ। म आफ्नो ब्याग ठिक्क पार्न खोज्छु अघि ऊ बसेको सिटमा उसको टिकट देखिन्छ। यो टिकट यहाँ उसले किन छोडेकी होली ? भन्ने सोचिरहेको हुन्छु म। टिकट हातमा लिएर हेर्छु म। त्यहाँ उसको नाम थर र लहान भनेर लेखिएको हुन्छ। टिकटको अर्को तिर आखा पुग्छ मेरो। त्यहाँ केही लेखिएको हुन्छ।
"गोठाले जी, समयले हामीलाई निक्कै ढिलो गरि भेट गरायो। म सधैं तपाईंबाट भागिरहेँ। तर मेरो मनलाई भगाउन सकिनँ। बैशाख १२ को भुकम्पमा मलाई तपाईंको चिन्ता लागिराख्या थ्यो। साथीको फेसबुकबाट तपाईंको प्रोफाइल हेरिसकेपछी म ढुक्क भएँ। मैले अझैसम्म पनि तपाईंलाई सम्झिरहेकी छु। सायद जिन्दगी भर सम्झिरहने छु- राम्रा र नराम्रा दुबै सन्दर्भमा। खुसी हुँदा र दु:खी हुँदा दुबै अवस्थामा।
तपाईंको सदासदा भलो होस्।
- सबिना खड्का
(नोट: यो कथा पढ्ने कुनै पनि पाठकले सबिनाजीको मोबाइल नम्बरमा फोन गरेर उनलाई दु:ख दिने कष्ट नगर्नु होला। यो कथाको कथाकार म हुँ। म अर्थात् सरद। म आफैले त सबिना जी लाई त्यो यात्रामा छुट्टिएदेखी फोन गरेको छुइनँ। नम्बर चै सेभ गरेर राखेको छु। कथाका पात्रलाई स्वतन्त्र छोड्दिनु पर्छ भन्ने मेरो मान्यता छ। पात्रको निर्णय नै मेरो कथाको कथानक हो। पात्रलाई यसो यसो गर भन्दै म कहिल्यै अह्राउदिनँ। कुनै दिन यो कथाकी पात्र जिबनको कुनै मोडमा म्सङ्ग ठोक्किन आइपुगी भने त्यो संयोग मात्रै हुनेछ।)
!! इतिश्री !!
 |
| निरक्षर निरौला niraulanirakshar@gmail.com |
